واقعیت آن است که آفریدگار توانا سرچشمه خورشید مهربانی است و همه مهرها و خوبی های جهان پرتویی از مهربانی اوست.
از او جز اقیانوس رحمت و صمیمیت جاری نمی شود، و با کینه توزی و زمینه کینه ورزی بی گانه است.
و چون مهربان است در توبه را به روی بندگانش باز گشوده است و می فرماید: «هر روز هفتاد بار بندگانم را می نگرم، و هر بار که آنان را تماشا می کنم با آنان سخن می گویم و آنچه را که به آنان داده ام هفتاد برابر می کنم.»[سلوک عارفان، میرزا جواد ملکی، ص 203]
او مهربان است؛ زیرا شیطان در قیامت وقتی مهربانی و گستردگی رحمت خدا را می بیند به طمع بخشیده شدن می اندیشد.[سفینه البحار، ج 1، ص 517]
برای مجنون، آتشی بالاتر از فراق لیلی نبود؛ این آتش از درون است.
وقتی بدانیم او زیبایی نامحدود است، فراق بزرگترین جهنم است.
به روزیم
با
گرمای تابستان
روزه
تشنگی