زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ حوزه علمیه خواهران نوشت

 حرف بعضی از آدم ها، «برو» دارد؛ یعنی بانفوذ است. اگر پیش کسی رو بیندازند، رویشان را زمین نمی زنند و اگر واسطه ی کاری شوند، کار بر زمین نمی ماند. بعضی ها آبرویشان نزد مردم آنقدری است که ضامن یک چک بشوند و بعضی آنقدر است که با یک گرو گذاشتن «موی سبیل»شان برای آدم ها ضمانت می کنند و بعضی آنقدر که آخرت دیگران را.

وقتی حرف از شفاعت می شود، فکر ما به آخرت و قیامت سوق پیدا می کند؛ در حالی که شفاعت به معنای واسطه قرار دادن یک آبرومند در پیشگاه خداوند، در دنیا و برزخ نیز می تواند شامل انسان های خاصّی بشود. حضرت سیدالشّهداء حسین بن علی (علیه السلام) از آبرومندترین افراد در پیشگاه خداوند است که خداوند به خاطر ایثار و فداکاری عظیم ایشان، دستشان را در شفاعت در دنیا و آخرت باز گذاشتند. این دستگیری ها در دنیا تنها نصیب مؤمنینی می شود که از محبت ایشان برخورداند.
امّا اینکه این شفاعت ها چیست؟ در ادامه ی این مطلب میاوریم.
لازم به تذکّر است که مطلب زیر برگرفته از سخنرانی «سیّد محمّد مهدی میرباقری» در محرّم ماه 1392 است.

شفاعت طهارت؛ پاک باش!
گرچه مؤمن لاابالی نیست، و از گناه لذت نمی برد؛ امّا گاهی لغزش هایی دارد که در قرآن داریم داریم می فرماید: «الَّذینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَم؛ آنان که از گناهان بزرگ و زشتکاریها -جز لغزشهاى کوچک- خوددارى مى‏ورزند» (1) و چون سرشتش اهل گناه نیست، در همان حین ارتکاب هم پشیمان است که این پشیمانی اثر محبت اهل بیت وایمان و توحید است. بدین ترتیب ولایت اهل بیت(ع) ، کفاره گناهان اوست.
همه غیر از چهارده معصوم، با انجم گناهان گرفتار نوعی از شرک هستند، چرا که انجام گناهان از انواع شرک خفی است که گاهی چنان پنهانند که تشخیصشان از تشخیص مورچه سیاه بر سنگ سیاه در شب سیاه، سخت تر است(2).
حتّی پیامبران نیز ترک اولی دارند، مانند حضرت آدم (ع) با آن مقام و عصمت که پیامبر خدا و مسجود ملائک بود، با خوردن از درخت ممنوعه هبوط کرد و از مقام خود تنزل پیدا کرد. مطابق آیه کریمه « فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْه؛ پس آدم از پروردگارش چند کلمه‏اى فرا گرفت‏»(3) ، خداوند تنها پس از تلقی و قبول کلمات (حقیقت پنج تن) توسط آدم(ع)، توبه اش را پذیرفت.
می توان گفت هبوط و سقوط، دوری از ولایت اهل بیت، و تنها راه بازگشت و طهارت نیز قبول ولایت اهل بیت است، چنانکه امام صادق(ع) فرمودند: هیچ کسی شفاعت نمی شود مگر اینکه اهل ولایت امیر المومنین علی(ع) باشد(4).

شفاعت هدایت؛ در راه باش!
پس از شفاعت طهارت، نوبت به شفاعت هدایت می رسد، زیرا پاک شدن تنها کافی نیست. انسانی که با شفاعت طهارت، پاک شده است، باید با هدایت امام از مسیر تاریکی و امواج فتنه ها و وسوسه های شیاطین انس و جن عبور کند. عبور از این دالان ظلمانی تنها با شفاعت هدایت امام ممکن است. این سخن از آنجایی معلوم می شود که امام حسین(ع) به فرشتگان و دسته های جن که برای یاری آن حضرت آمده بودند، فرمودند: «این راهیست که خودم باید بروم تا بتوانم محبینم را هدایت کنم.» (5)

شفاعت استقامت؛ استوار باش!
قسم دیگر از شفاعت امام حسین(ع)، شفاعت استقامت در راه است؛ یعنی امام کمک می کند تا مومن بتواند در راهی که به آن هدایت شده است، ثابت قدم باشد. مومن به تنهایی در برابر شیطان کمر بسته ای که با لشکر صفات رذیله خود مانند حرص و حسد و رغبت به دنیا، هجوم می آورد، نمی تواند مقاومت کند. او باید تکیه گاه محکم و استواری مانند امام داشته باشد، زیرا هیچ ظلم و تاریکی در امام تاثیر ندارد و امام به دلیل توکّل به خداوند، محکم و استوارست؛ به همین خاطر در زیارت غدیریه آمده است «اعْتَصَمْتَ‏ بِاللَّهِ‏ فَعَزَزْتَ‏؛ به ریسمان الهی چنگ زدی و عزّت یافتی.»
مومنی که در طوفانهای سهمگین به امام تکیه کند، مانند کوه مقاوم است و هرگز تکان نمی خورد(6)، همانطور که در صلوات معروف شعبانیه آمده است امام «عصمة معتصمین؛ ریسمان چنگ زنندگان» است.(7)

شفاعت ترفیع؛ کامل باش!
شفاعت ترفیع قسمی دیگر از شفاعت اهل بیت است که مورد نیاز مشتاقین خداست. کسی که مشتاق خداوند است، با تمام توانش حرکت می کند و از تمام سرمایه هایش در این راه استفاده می کند. حتّی پس از تمام شدن سرمایه ها، خداوند او را مبتلا می کند تا با سرمایه ی ابتلا حرکت کند؛ امّا سرمایه ها و ابتلائات انسان برای این راه کافی نیست. انسان مشتاق از دنیا بزرگتر است، و نمی خواهد به دامن دنیا بازگردد، و از طرفی رسیدن به هدف نیز در توانش نیست؛ بنابراین محتاج شفاعت اهل بیت است تا او را به مقصدش برسانند.
این شفاعت نیز تمام عوالم را دربر میگیرد، و همه حتی پیامبر اولوالعزمی مانند ابراهیم(ع) به آن نیازمندند. حضرت ابراهیم(ع) انسان سختی کشیده و بلادیده ای بود که میخواست با بلای الهی پیشرفت کند؛ امّا حتی با حاضر شدن برای قربانی کردن فرزندش نیز به مقصود نرسید و تنها با سیر در وادی عاشورا، گریستن بر مصیبت امام حسین(ع) و شفاعت سیدالشهداء(ع) بود که حرکت به سوی خداوند برایش امکان پذیر شد. (8)

شفاعت مومن از دیگران؛ مقام محمود
مومنی که مورد شفاعت اهل بیت قرار بگیرد، هم خودش پاک می شود و استقامت در راه پیدا می کند و ترفیع میابد و هم در مرتبه ای قرار می گیرد که دارای تمام شفاعتهای اهل بیت(ع) خواهد شد.
این مقام، مقام محمود است؛ یعنی مقامی که فرد جزو شافعین قرار خواهد گرفت. در این مقام هم نور امام در وجود فرد می آید و هم منتشر کننده نور امام است و این از ارزاق خاص عاشوراست.
کسی که به عاشورا گره  می خورَد، هم موجب طهارت دیگران می شود و آنها را پاک می کند و هم سخن و عمل و صلح و دشمنی اش نور میابد و موجب هدایت می گردد؛ بنابراین دیدارش موجب تذکر و به یاد آوردن خداست. (9)
آری؛ کسی می تواند دست دیگران را بگیرد و بالا بیاورد که خود بالا و بلندمرتبه باشد...

پی نوشت:
1. نجم: 32.
2. «الْإِشْرَاکُ فِی النَّاسِ أَخْفَى مِنْ دَبِیبِ‏ النَّمْلِ‏ عَلَى الْمِسْحِ الْأَسْوَدِ فِی اللَّیْلَةِ الْمُظْلِمَةِ»، تحف العقول، ص 487.
3. بقره: 37.
4. «قَالَ إِلَّا مَنْ دَانَ اللَّهَ بِوَلَایَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِهِ فَهُوَ الْعَهْدُ عِنْدَ اللَّه‏»، کافی، ج 1، ص 431.
5. بحار، ج 44، ص 331
6. «المومن کالجبل الراسخ، لا تحرکه العواصف»
7. جمال الاسبوع، ص 406.
8. «سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ‏ فَأَتَمَّهُنَ‏ مَا هَذِهِ الْکَلِمَاتُ قَالَ هِیَ الْکَلِمَاتُ الَّتِی تَلَقَّاهَا آدَمُ مِنْ رَبِّهِ‏ فَتابَ عَلَیْه‏»، بحار، ج 24، ص 177.
9. «یُذَکِّرُکُمُ‏ اللَّهَ‏ رُؤْیَتُه‏»، کافی، ج 1، ص 39


منبع: سخنرانی آقای مهدی میرباقری در محرم سال 1435ق. (1392) در حرم حضرت معصومه(س) با موضوع اقسام شفاعت های خاص امام حسین برای محبین، از سایت آقای میرباقری