زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ نخلستان نوشت

رسیدن به خدا

ابعاد درونی انسان را به لحاظ کارکرد می توان به دو قسم متفاوت تقسیم کرد. الف: نفس الهی (نفس مطمئه) و نفوس شیطانی(نفس اماره). هر کدام از این انفاس کارکرد و فعلیت جداگانه ای را خواهند داشت،که موجبات شکل گیری شخصیت افراد را هم رقم می زند. بلکه این انفاس درونی انسانها طبق خواسته ها و انگیزش هایی که ایجاد می کنند؛ سعادت یا شقاوت افراد را هم به عرصه ظهور و بروز می رسانند. البته نمی توان مدعی شد که قوی شدن یا پروراندن هریک از انفاس درونی انسان امری اختیاری و گزینشی صرف بوده و در انتخاب و گزینش، دست بشر بسته می باشد.

قطعا صرف انتخاب فرد و عمل کردن بر مبنای انتخابش صدق و درستی نخواهد داشت. زیا که عوامل دیگری از جمله نحوه تربیت، وراثت، جامعه و محیط زندگی می تواند به اندازه و تناسب خواص خودش تاثیر بسزایی در مفاعیل انسانی داشته باشد. 

بس می توان به درستی ادعا کرد که اگر چه افراد مسؤل صدور اعمال، رفتار و گفتار خود می باشند؛ ولی عوامل درونی و بیرونی می تواند سمت و سویی مشخص و قابل اعتناء را در افراد ایجاد نماید. در این مقال در پی کشف و بیان آن عوامل هستیم  که با حول و قوه الهی بیان خواهد شد.

1-  موانع درونی

عادی نمودن بعضی از امورات دنیایی که در مواقی باگناهان نیز ممزوج شده اند می توانند یک عامل بسیار مهم در زاویه تربیتی افراد تلقی گردند. مثل اینکه ما همیشه دنبال شاد بودن و شاد زیستن بوده باشیم. اگر چه شاد بودن لازمه شاد زیستن و خوب زیستن می باشد ولی باید متوجه بود که تا زمانی شاد زیستن شادی آفرین هست که مانع شادی دیگران را فراهم ننمایید یا به عبارتی  لازمه شادی فرد ، زنجش خاطر ومکدر شدن فضای زندگی افراد چه به لحاظ فردی چه اجتماعی نبوده باشد .

اگر در شاد زیستن، حقوق همنوعان پایمال گردد دیگر این شادی موجبات شاد زیستن را فراهم نخواهد آورد. بلکه این فرد پله های سقوط و تباهی را یکی پس از دیگری را خواهد پیمود. و به اوصافی مخوف و ترسناک مانند خودبینی و غرور دچار می شوند.

عارف جلیل القدر حضرت آیت الله بهاء دینی به گونه با نفس خود مقابله می کرد که این نفس از ملکوت لذت می برد. نه اینکه خود را راضی به لذات دنیا وادار می کرد.

 ایشان  نکته ای خیلی ظریف و ارزشمند را برای ما تبین می کنند. ما نباید مقدار ، حجم و کیفیت لذت را در امور دنیایی جسجو کنیم و به لذت کم مقدار و لحظه ای قانع بشویم. 

باید رنگ ریا و تزویر را از اعمال عبادی مخصوصا از نماز بزداییم تا هر یک از این اعمال بتوانند خاصیت خود را نشان دهند. باید نسبت به انجام اعمال عبادی کاسب کارانه نیندیشیم. بلکه رمز و راز رسیدنمان به لقاء خداوند را در پذیرفتن و انجام دادن آن بدانیم.  در درون خودمان نگاه ناجی گریانه  یا پاداش مأبانه نسبت به انجام واجبات و ترک محرمات را پرورش ندهیم. رضایت او را سر سلسله کارها یمان قرار دهیم.

اگر متوجه این رمز و رموز عالم نباشیم همین نماز عاملی برای سقوط خواهد بود. نمازی که عامل پیوند انسان دنیایی به ملکوت اعلی خواهد بود همین نمازی که سبب فراخ روزی انسان خواهد بود.

 پس ریا و عجب برای نمازگزار مقدمه ی حضور نفس اماره خواهد بود. ویل للمصلین الذین عن صلاتهم ساهون والذین هم یراءون  وای برآن نماز گزاران.آنانی که دل شان از یاد خدا غفلت ورزیده است. همانانی که در نمازشان به ریا روی آورده اند. سوره ماعون . ما نباید مانند کرم ابریشم دورمان یک تار بنهیم و حجابی بس زخیم بسازیم و خود را در دنیایی دیگر به محصور بکشیم، بلکه با تنیدنمان ضخامت حجاب را بکاهیم و وصل به عالم شویم. اگر لحظه افق از مقابل چشمان ما به غروب کند چشمان ما کم بینا و افکارمان کوتاه و کوتاه بین خواهد شد. نگاه به افق دام نفس اماره را برایمان واضح و عریان خواهد کرد. وسع دید و اندیشه بلند متعالی در پرتو نگاه به افق رقم خواهد خورد.

ادامه مطلب در روز های آتی