زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ آپاندیس قلم نوشت

یک لحظه دقت کن!
سوار تاکسی می‌ شوی و به راننده می‌ گویی سلام. 
وارد بانک می‌ شوی و به کارمند بی‌ حوصله می‌ گویی خسته نباشید. 
در شلوغی مترو بلند از روی صندلی‌ ات بلند می‌ شوی و به پیرمرد می‌ گویی: بفرمایید!

تو کت و شلوار نمی‌ پوشی. لباس‌ های گران‌ قیمت نداری و برنامه‌ آخر هفته‌ هایت چنگی به دل نمی‌ زند، ولی لب‌ های تو عادت کرده به لبخند زدن. 
از آن آدم‌ ها نیستی که سر بقیه‌ پول تاکسی، فحش را بکشی به جان راننده. دست‌ های تو سال‌هاست به نگرفتن یقه‌ مردم عادت کرده. هیچ وقت سر کسی داد نمی‌ زنی.

تو لبخند می‌زنی، حتی وقتی از شرایطتت راضی نیستی.

تو به همسایه‌ها می‌ گویی: عصر به‌ خیر! به تمام عابرهایی که روی خط عابرند، اجازه‌ عبور می‌ دهی و برای رد شدن از چراغ قرمز، دستت را روی بوق نمی‌ گذاری.
راستی لبخندهای دوستانه‌ ات یک دنیا می‌ ارزد.