زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ"آپاندیس قلم"نوشت

من و شما تا وقتی کارهایمان به خاطر منفعت و سود یا وابستگی به فلان حزب و دسته است، در فضای بسته می چرخیم.

اما وقتی از این حصارها عبور می کنیم و کاری را به خاطر انسان بودنمان می کنیم، یعنی داریم هوای آزاد را استنشاق می کنیم. 
هوای آزاد و پاک! 

با وجود همۀ اختلافات سیاسی، تبعیض ها، چند دستگی ها، رتبه بندی ها و تفاوت های شخصیت و ثروت و مقام و هزار چیز دیگر، اگر حسِّ انسانیت، دلسوزی و همدردی وجود داشته باشد، همۀ ما را به هم وصل می کند و هیچ تفاوتی نمی شناسد. 

اگر دلسوزی باشد، ما را به فراسوی همۀ اختلاف ها می برد؛ جایی که فقط یک رنگی است و یک رنگی و یک رنگی...!

منسیوس (یکی از فیلسوفان چینی که بعد از کنفوسیوس می زیست) دربارۀ این حس می گوید:  
«هیچ انسانی نیست که در مقابل رنج دیگران قلبی حساس نداشته باشد.» 

پس با صدایِ رسا می گویم:
«هم درد تو هستم، پس هستم...! زیرا هر کسی ترحم نداشته باشد انسان نیست.»