زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ"آپاندیس قلم"نوشت

[می خوام فضایی که توش هستی رو برات تبیین کنم...!]

نظر شما غیر از این است؟!
سیر و تحولِ بفرما زدن هایِ قلب: 
دلت به تالاپ و تولوپ افتاده و ‌جوری به سینه ات می‌کوبد که داری قالب تهی می‌کنی. اما به صرف همین نشانه که نمی‌ شود حکم داد که عاشق شده ای و الّا و لابد که باید به وصال برسی!

بگذارید برای روشن شدنِ بحث مثالی بزنم:
یک وقت‌ هایی نشانه های بیماری در جسم آدم ظاهر می شود و آدم از روی شواهد ظاهری فکر می کند مرض سختی گرفته. 
مثلا سه بار که سرش گیج رفت و دو بار که خون دماغ شد، یک راست می‌ رود سر وقت سرطان؛ یا چند بار که نوک انگشتانش گِزگز کرد و دست و پایش لمس شد، توهّمِ «ام‌ اس» برش می‌ دارد. 
بیشتر بهش فکر می کند و همین فکر کردن و دغدغه داشتن، باعث تشدید علایم می‌ شود. اما وقتی آزمایش داد و نتیجه، منفی از آب درآمد، خیالش راحت می شود. 
جالب این که پس از مدت کمی، نشانه ها هم فُروکش می‌ کند.

حالا بریم رویِ موضوعِ عشق!
عشق هم بلاست و نشانه ها دارد. اگر به حال خودش رهایش کنی و نفرستیش آزمایشگاه، فکر و خیال، نشانه ها را تشدید می‌ کند و قبل از این که بفهمی، قلبت بفرما را زده و میزبان مهمان ناخوانده‌ ای شده ای که نمی‌ دانی باهاش چه کار کنی و فکر می‌ کنی چاره‌ ای نیست جز وصال...!

اما این علایم را اول بفرست آزمایشگاه و تا آمدن جواب صبر کن. شاید عشقت از نوع عشق منتهی به ازدواج نباشد. شاید نسخه اش وصال نباشد. 
کسی را که دوست داری آنالیز کن. خوب که ابعادش را شناختی، می‌ بینی که مثلاً فقط از مصاحبت باهاش لذت برده ای، عاشق کش دادنِ ته جمله هایش شده ای، از جویده ادا کردن کلماتش خوشت آمده و ...!
اگر خوب این ها را تجزیه و تحلیل کنی، کم کم تالاپ و تولوپ قلبت فروکش می‌ کند و می‌ فهمی گرفتار علائم بلا بوده، نه خود بلا!