زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ"خانواده بهشتی"نوشت

بسم رب المنتظر

در فرآیند تربیت مهدوی، هفت سال دوم یا دوران نوجوانی را دوران(تربیت نوجوان مهدی باور) می نامیم؛ چرا که این دوران از منظر روانشناسی اسلامی دوران تعلیم احکام و معارف اسلامی، تخلق به فضایل اخلاقی و نعمیق گرایش ها، نگرش ها و باورهای دینی است.

1_ ویژگی  های دوران تربیت نوجوان مهدی باور 

الف) دوران علم و ادب آموزی

با الهام از آموزه های پیشوایان دین،دوران نوجوانی یا هفت سال دوم را به طور خصوص می توان دوران تعلیم و علم آموزی و تأدیب و ادب آموزیی فرزندنامید.

رسول اکرم(ص) می فرمایند: و فرزندت در هفت سال دوم باید کتاب را تعلیم گیرد و فرزندت در هفت سال دوم می بایست تأدیب و تربیت شود. کودک اگر دوران سیادت و فرمانروایی (7سال نخست) را به طور طبیعی و آزاد در فضایی مناسب و اطمینان بخش سپری کرده باشد، در این دوران از نوعی تعادل روانی و با روحیه ای شاد و پر نشاط از والدین و معلمان و مربیان خویش، اطاعت و حرف شنوی خواهد داشت از این روست که این دوران سرنوشت ساز از منظر پیشوایان دین، دوران فرمانبرداری و اطاعت پذیری فرزند نامیده شده است.

پیامبر اکرم (ص) فرمودند: و فرزند در هفت سال دوم چونان عبدی مطیع و فرمانبردار باشد... هفت سال دوم، مهم ترین دوران آموزش و پرورش فرزند است و از همین روست که تعلیم و آموزش فرزند به طور رسمی از این دوره آغاز می شود.

در این دوران ذهن نوجوان رشد یافته و خواسته ها و نیازهای او معقول تر شده است. او دیگر آماده است که مشتاقانه از طریق اطرافیان کسب تجربه کند و معلومات و اطلاعات خود را بالا ببرد. او در این دوران می تواند بیاموزد و تعلیم داده شود. از این رو دیگر نباید فرزند را کاملا آزاد گذاشت، بلکه اوقات او باید به طور کامل تحت مراقبت و برنامه های منظم قرار گیرد تا از این موقعیت و دوران طلایی به بهترین وجه استفاده گردد و زمینه شکوفایی استعدادهای نهفته وی فراهم آید.

فرزند در این دوران باید احکام و معارف اسلامی را فراگیرد و مودب ب آداب اسلامی گردد و این همه می بایست در پرتو ارتباط قلبی و عاطفی او با ساحت ولی و پدر حقیقی اش که تجسم عینی آداب و اخلاق الهی است، صورت پذیرد. 

ب- دوران نهادینه سازی فضایل اخلاقی

هفت سال دوم، دوران سرنوست ساز است که مهم ترین مرحله آموزشی و تربیتی فرزند را در بر می گیرد. بنابراین مهم ترین دوره تربیت فرزند در نهادینه سازی فضایل اخلاقی و پاکسازی وجود او از رذایل اخلاقی دوران نوجوانی (14-7سال) می باشد.

معارف، احکام، اخلاق و آدابی که در این دوره از سوی معلمان و مربیان در مدرسه و پدر و مادر در خانه، آموزش داده می شود، به تدریج در نهاد شخصیت نوجوان پابرجا و نهادینه می گردد و شالوده شخصیت او را بنیان  می نهد. از این رو برای تربیت موفق مهدوی در این دوران، هماهنگی و ارتباط والدین با معلمان و مربیان یکی از ضروریات تربیتی است.

نباید فراموش کرد که آرامش موجود در این دوران، آرامش  قبل از طوفان است و فرزند در اواخر این دوره در آستانه تحولات ناگهانی بلوغ قرار می گیرد و دستخوش ناآرامی و بحران می گردد. اگر تربیت فکری، عاطفی و اخلاقی فرزند در این مرحله به درستی انجام نگیرد، او در دوران نوجوانی و جوانی با مشکلات فراوان روبرو خواهد شد که شاید حل آنها چندان آسان نباشد.

ج)دوران مدرسه و تربیت مهدوی

دوران مدرسه، « دوران از شیر گرفتن روانی کودک » است. به مدرسه فرستادن کودک، در واقع فراهم آوردن زمینه ای مناسب برای دست یافتن به مرحله ی نوینی دراستقلال شخصیت فرزند است که لازمه ی رشد روحی-روانی او می باشد.

یادگیری و ادب آموزی، با عنایت به جامعیت و ظرافت های تربیت مهدوی، معمولا در محیط خانه به تنهایی مقدور نمی باشد. حتی اگر امکانات لازم برای یادگیری و ادب آموزی کودک در خانه فراهم باشد، مثلا مادری بتواند کودک خود را آموزش دهد و ادب بیاموزد، باز کودک از حضور در مدرسه بی نیاز نمی شود؛ چرا که زندگی جمعی با همسالان و تن در دادن به نظم و انضباط اجتماعی و بهره گیری از آثار و پیامدهای مثبت آن، ضرورتی است که خانواده هرگز قادر به تأمین آن برای فرزند نیست.  کودک با ورود به محیط جدید مدرسه، برای دستیابی به سازگاری با همسالان ناگزیر است مدارا، صبر، سازش، گذشت و نظم و انضباط بیشتری از خود نشان دهد تا به جایگاه مناسب و درخوری نزد دوستان و همسالان خویش دست یابد.

د- دوران بلوغ فکری و جنسی

جوان از انتظار شخصیت، دیگر آن ثبات نسبی دوران قبل را ندارد؛ چرا که ثبات شخصیتی او از رهگذر بلوغ دستخوش تحولی ناگهانی گردیده است و نیروی متراکمی که در وجودش نهفته شده است، سازگاری های اجتماعی او را دچار آشفتگی کرده است. کودک پر جنب و جوش دیروز به حساس و زود رنج امروز بدل گردیده است.

ادامه دارد...