زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ"طلبه امروز-طلبه فردا"نوشت

من همسایۀ شما هستم. در همین کوچه و محله، در همین نزدیکی ها زندگی می کنم. من « مسجد» م، خانه ی خدا ، عبادت گاه مسلمین، درد دل هایی دارم ، دوست دارم کمی حوصله کنید و گلایه های این همسایه را بشنوید. با این که من هر روز، یکی دو نوبت درِ خانه ام را به روی شما باز می کنم و چند ساعت به انتظار شما می مانم ، ولی بعضی از شماها سراغ من نمی آیید و با من انس نمی گیرید. مثل این که با من قهرید. مگر از من چه بدی دیده اید؟ چرا این همه بی وفایی؟! چه خاطره ی بدی از من دارید؟

من که همیشه دل شما را روشن و قلب تان را با صفا کرده ام، من که همیشه به شما آرامش روحی داده ام، گاهی شاید برخورد خادم مسجد یا حرف های مردم یا برخوردهای بعضی مسجدی ها ناراحت تان کرده باشد،ولی چرا از من و صاحب من- که خداست- قهر می کنید؟ می گویید برنامه هایم جذاب و آموزنده نیست؟ خوب، بیایید با پیش نماز و متولّیان مسجد صحبت کنید ، خودتان هم وقت بگذارید و مرا فعال تر، جذاب تر و با برنامه تر کنید.اگر قبول دارید که من پایگاهی برای تقویت ایمان و اخلاق و دینداری مردم هستم، این پایگاه را تقویت کنید. چرا فاصله می گیرید؟

*!آشتی کنیم

با این که بعضی از شما، با من قهرید و بی میلی نشان می دهید، اما من هر لحظه برای آشتی و دوستی با شما حاضرم، دست شما را می فشارم ، پای تان را می بوسم ، کمک کنید تا انضباط و نظم داخلی من با همت شما بیشتر شود. از تزئینات اضافی و غیر لازم، مرا پاک و پیراسته کنید، در عوض، مرا خوش بو، معطر، تمیز و با صفا و واجد امکانات لازم کنید. گرد و غبار از چهره ام بزدایید.روشنایی مرا بیشتر کنید. به سقفی که چکه می کند ، به دیواری که در حال ریزش است ، به در و پنجره های زنگ زده، به دستشویی ها و جا کفشی ها و حیاط و حوض و وضوخانه رسیدگی کنید، آنچه مایه ی بی رغبتی و گاهی نفرت مردم و خودتان می شود از بین ببرید. آخر من خانه ی خدای شما و عبادت گاه خودتان هستم، باید از خانه های خودتان تمیز تر، بهداشتی تر و با صف تر باشم، تا شوقِ آمدن از خانه و مغازه و مدرسه و پارک به سوی من بیشتر شود، تا « آباد» بشوم. مگر نمی خواهید مسجد را آباد کنید؟ آبادی من به این هاست!

من گله ها و درد دل هایم را با شما که همسایه ی منید، در میان گذاشته ام. خدا فرموده است که مرا آباد سازید. آیه ی « انّما یعمر مساجد الله...» را هم بر پیشانی من می نویسید، ولی از غصه های من خبر ندارید. فکر می کنید آبادی من به چیست؟ به گل دسته های بلند و کاشی کاری های گرانبها؟ به چلچراغ های میلیونی؟ به قالی های نفیس و درهای منبّت کاری شده و پرده ها و مرمرها و گچ بری های هنری؟ نه به خدا قسم! آبادی من به حضور شماست، به برگزاری پرشکوه نمازهای جماعت، به معنویت و نیایش، به تشکیل جلسات درس و وعظ و ذکر، به تبدیل شدن فضای من به پایگاهی برای گسترش ایمان و آگاهی و تقویت دین و بسیج مردم و کمک به مسلمین و سنگری برای دفاع از اسلام و میهن، به هم بستگی دل ها و الفت جان های نماز خوانان و مسجدیان و انجام امور خیریه و مشارکت در کارهای عام المنفعه و مرکزی برای تربیت و ارشاد.

علی (علیه السّلام ) فرموده است: « زمانی بر مردم می آید که در میان مردم باقی نمی ماند از قرآن مگر نشانه اش، و از اسلام مگر نامش. در آن روزگار ، مساجدشان از جهت ساختمان آباد است، اما از جهت هدایت ، خراب است.» نکند آن روزگار فرا رسیده باشد؟

............................................................................................................................................

سلام ، حسرت آخر اگرچه تکراری

هنوز هم به خیال تو عاشقم ، آری...

سلام ، همدم  لبخندهای پژمرده

سلام ، یاور ایام بی کس وکاری

نگاه کن که مرغ گریز بال دلم

به دام چشم تو افتاده است انگاری

غرور در لب خاموشت آه ، معنا شد

که در وجود خود از عشق گفته ها داری

 ز التیام مرهم آغوش تو شادم...

که زخم حادثه دور از تو می شود کاری

خدا کند که در اندوه تو بمیرم و لیک

نبینمت که در اندوه من گرفتاری

چه روزها  که دلم کودکانه شکست

چه شام ها که برایت کشیده بیداری

لباس خنده به لب کن که موج لبخندت

در آبشار اشک من آسوده می شود جاری

نترس ، فاصله ها را شبانه غارت کن

که صبرهم برای ما نمی کند کاری

تو آخرین امید من و اولین شکوه دلی

از آخرین امید من بکند خدا نگهداری...