زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ" نامه های حوزوی" نوشت
 بسیاری از طلبه ها با داشتن زمینه های مذهبی وارد حوزه علمیه میشوند و معمولا یک پیشفرض اساسی دارند و آن این است که آمده ایم به اسلام خدمت کنیم، معارف اسلامی را یاد بگیریم تا بتوانیم علاوه بر نشر آن به شبهات  وارده نیز پاسخ گوییم. این پیش فرض کم کم تاثیرات خود را در نوع یادگیری علوم اسلامی نیز برجای میگذارد، اساسا برخی از طلبه ها نگاه های تعبدی نسبت به دروس اسلامی پیدا میکنند و بمرور تبدیل به شنونده هایی منفعل میشوند، شاید شما هم مشاهده کرده اید طلبه ای را که وقتی متن و کتابی را میخواند بارها از خود میپرسد که این را به مخاطب بگویم چه واکنشی نشان خواهد داد، یعنی اینکه اساسا این طلبه دروس و مطالعات خود را برای فهم و اقناع ذهنی خود نمیخواند، بلکه بصورت انفعالی با متون مواجه میشود و فقط میخواند تا به دیگران منتقل کند در این صورت فهم علوم اسلامی مهم نخواهد بود بلکه تقریر آن برای دیگران مهم است.

این روند ادامه دارد تا اینکه برای برخی از طلبه ها بمرور سوالات بسیار جدی ایجاد میشود، سوالاتی که بعضا طلبه را با مشکلات ذهنی عجیبی مواجه میکند که حتی بعضا ممکن است طلبه را با خطراتی در ادامه روند طلبگی مواجه کند، طلبه با دیدن این سوالات با ذهن خود درگیر میشود و بعضا ممکن است برای حل بحران ذهنی خود، مجبور شود به گذشته برگردد تا دانسته های خود را مورد بازنگری قرار دهد، طلبه احساس میکند سالها خود را فراموش کرده بوده و فقط و فقط بفکر ارائه مطلب به مخاطب بوده است و یا اینکه مطالب خوانده شده را براحتی پذیرفته است، برای طلبه هایی که با دروس جدید آشنا میشوند یا با فضاهایی غیر از حوزه ارتباط پیدا میکنند این چالش بسیار جدی تر است و دیده میشود طلبه هایی که نمیتوانند از عهده حل بحرانهای فکری خود برآیند و مسیر زندگی خود را عوض میکنند و عوارضی را نیز بر نظام حوزوی ایجاد میکنند. درست است که قرار است طلبه به تبلیغ و ترویج و دفاع از اسلام برود اما باید ابتدا بصورت جدی بتواند سوالات ذهنی خود را اقناع کند که در این صورت در عرصه تبلیغ و دفاع از اسلام نیز موفق خواهد بود.

این یادداشت در شماره 12 مجله حاشیه منتشر شده است.