زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ "آپاندیس قلم "نوشت

مردم سراغ کسی می روند که بتوانند حتی لحظاتی کوتاه را با او خوش باشند، بخندند و انرژی بگیرند. بیرون از خانه که هستی، در اتوبوس، مترو، سرکلاس، داخل بانک گاهگاهی خودت را در آینه نگاه کن. آینه نداری، توی شیشه مغازه و فروشگاه ها یا حتی با موبایلت. ببین ابروها را چنان در هم کشیده ای و لبهایت را قفل کردی که انگار می خواهی همین الان با مشت بر دهان کسی بکوبی. با این قیافه فقط مردم را فراری می دهی. یک لبخند باعث می شود که هم قفل ابروهایت باز شود و هم قفل لبهایت. در این روزگار، اغلب آدمها تحمل اخم ما را ندارد. تحمل شنیدن مشکلات ما را ندارد. از بس که ذهن هرکس درگیر مشکلاتش است. اغلب آدمها تحمل شنیدن بیماری و درد کسی را ندارد. از بس که خودش درد دارد و هر روز پایش مطب یک دکتراست. خوب نتیجه همین می شود که عمر دوستی هایمان کوتاه است و سال به سال سراغ فامیل نمی رویم و هفته به هفته به پدرو مادر، خواهر و برادرمان هم سر نمی زنیم. اپیکتیتوس؛ حکیم یونانی گفته «اگر توانستی سی روز را بدون عصبانی شدن پشت سر بگذاری بهتر است جهت شکرگذاری به پیشگاه خدایان قربانی تقدیم داری. » البته این حرف را یک بیگانه زده. ناعادلانه است اگر بگوییم کسانی که می خندند مشکلی ندارند و همه مشکلات برای ماست. اینکه تا کسی را می بینیم از غم و غصه ها و بدبختی خودمان برایش بگوییم، جز اینکه آدمها را از ما فراری دهد اتفاق دیگری نمی افتد. اگر کسی را که دوست دارید و می خواهید دوباره به سمت شما بیاید، یک لبخند، دو جمله شادی بخش، یک مشت انرژی مثبت به او هدیه کنید.