زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ "حوزه علمیه خواهران"نوشت

  «زنده» بودن در معنای زیست شناسی آن، به معنای دارای بودن علائم حیات در یک موجود زنده است. حالا اگر این موجود زنده، یک آدمیزاد باشد، مطابق دانش زیست شناسی، این گونه جانوری باید قلبش بتپد، مغزش کار کند، حداقل یک کلیه داشته باشد، یک معده به حجم مورد نیاز و البته چند متر روده کوچک و بزرگ برای دستگاه گوارش و ویرایش! حالا اگر برای این موجود، آب و غذای مورد نیاز یا همان جو و گندم خودمان تامین باشد و در یک محیط عاری از بیماری زندگی کند، میتواند امیدوار باشد که چیزی حدود صد سال «زنده» بماند. خوب این  همه از زیست شناسی و طول و عرض معده و روده گفتیم که چی؟ عرض خواهد شد.
سبک زندگی را هم می توان به دو معنا گرفت. معنای اول سبک زنده مانی است. در این سبک، صبح بیدار می شویم، نرمش و ورزش می کنیم، صبحانه مقوی می خوریم، به کلاس و درس و دانشگاه می رویم و درسمان را بدون استرس و به موقع می خوانیم، به خانه بازمی گردیم، ناهار سالم و شام مختصر میل می کنیم. کمی پرورش اندام و تفریح و سرگرمی و پس از آن خواب به موقع! در این سبک زنده گی، میتوان تنی سالم داشت، موقع امتحانات از شر انواع و اقسام استرسها آسوده بود و تنی شاداب و سرزنده داشت.
اما سبک زندگی معنای دیگری نیز می تواند داشته باشد که اینجا آن را سبک زندگانی نامیده ایم. این نگاه عمیقتر به سبک زندگی، به معنای نفی ...

معنای اول نیست؛ بلکه تنها به توسعه آن می پردازد. یعنی همان که از قدیم گفته اند: عقل سالم در تن سالم! پس در این نگاه هم باید به دقت، خواب و خوراک را مراقبت کرد. خوب خورد، خوب خوابید و خوب و به اندازه نیاز روح را روغنکاری کرد و به تفریح پرداخت؛ اما در این نگاه، همه اینها وسیله ای است برای تعالی انسان. یعنی همه اینها باید مَرکبی باشند برای صعود آدمی به قله های انسانیت و ایمان. همان طور که پزشکان و زیست شناسان برای زنده ماندن تن آدمی، کلیدها و توصیه هایی داشته اند، علمای اخلاق و انسان شناسان الهی نیز برای زنده ماندن «روح» انسان کلیدهایی را برشمرده اند. یکی از این کلیدها، برنامه ریزی اخلاقی است.
همان طور که برای داشتن بدنی سالم و آماده و بانشاط، نیاز به ورزش و خواب و خوراک مناسب داریم، برای خواب و خوراک روحمان نیز باید برنامه ریزی داشته باشیم. وقتی هوای معنوی شهر در غبار تابلوهای تبلیغاتی ال جی و سامسونگ گم می¬شود و از هر سو به قعر زمین دعوت می¬شوی، خودت باید فکری به حال خودت بکنی. میتوان از یک «ماسک» جلوی دهان استفاده کرد؛ مثلا صبح با خودت و خدا پیمان ببندی که تا شب غیبت نمیکنم و نمی شنوم، کسی را مسخره نمیکنم و دروغ نمیگویم. این را علمای اخلاق «مراقبه» نام نهاده اند و گفته اند به محض اینکه این پیمان را با خدا می بندی، ابلیس دست به کار میشود تا تو را همچون طفلی نوپا به زمین بزند و از رحمت خدا و حرکت به سوی او ناامیدت کند. پس گفته اند به هوش باش که چون عهدت را شکستی، سریع توبه و استغفار کنی و تا شب همچنان امیدوار به مهربانی خدا از خودت در برابر وسوسه ها و ویروسهای اخلاقی مراقبت کنی.
همان علمای اخلاق، شب هنگام خوابیدن را وقت محاسبه نام گذارده اند؛ یعنی بنشینی و محاسبه اعمال یک روز خودت را انجام بدهی و چوب خط گناه و ثوابت را ببینی، استغفار و خضوع کنی و از خدا بخواهی فردا قوت بیشتری برای ترک گناه به تو ببخشد و فردا روز از نو، روزی از نو. تازه صبح روز بعد می توانی کمی عطر و ادکلن هم به خودت بزنی؛ مثلا وقتی همه از فلان دعوای برنامه نود گزارش و تحلیل ارائه می دهند، داستان نغزی را که در مطالعه بیست دقیقه ای دیروز از کتاب مثنوی مولوی یاد گرفته ای، برایشان تعریف کنی.
فرصت کم است و سخن بسیار. اگر دوست داشتی دستورالعملی پزشکی درباره جان و دل آدمی داشته باشی، می توانی همین امروز کتاب «چهل حدیث» امام خمینی(ره) و یا «اخلاق در قرآن»، جلد 11 تفسیر موضوعی آیت¬الله جوادی آملی را تهیه کنی و پله پله تا ملاقات خدا پیش بروی و هر روز حال بهتری از حال دیروز داشته باشی. سبک زندگی را می توان در جوانی شکل داد، پیراسته کرد، نورافشانی کرد و آداب و خصلتهای بد را به قوت نیروی جوانی ریشه کن ساخت؛ فقط کمی همت می خواهد و توکل و یک قلب شکسته که «اِنَّ اللهَ فِی قُلُوبِ المُنکَسرَه». این قلب شکسته را به حضرتش عرضه کن و دست نیاز به درگاه او ببر که بی نیاز، نیاز دوست دارد. هر قدم که به سویش برداری، به چشمه مانای زندگی نزدیک تر می شوی و نسیم دلنواز حیات حقیقی را بیش از پیش بر گونه هایت احساس خواهی کرد.