زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ خاطرات چادر مشکی نوشت

هیچ وقت نتوانستم این موضوع را هضم کنم که چرا دخترا وقتی ازدواج می کنند این قدر عوض می شوند 

من نمی توانم بفهمم که چرا دوست دبیرستانم که 4 تا پله ی حیاط و می پرید پایین بعد هم که می افتاد به زخمی که قد یه نارنگی رو زانوش درست شده یه دستمال کاغذی می گذاشت و با خنده به بقیه ی زندگی ادامه میداد ! حالا چرا وقتی می خواد کفش های پاشنه بلندشو در بیاره با کلی اه و ناله و کمک گرفتن از شوهرش موفق به این امر میشه !!

من درک نمی کنم مردانی که وسط پیاده رو خم می شوند که بند کفش خانمشان راببندند من هنوز دوستم و درک نکردم که حالا چرا از روی جوی های کوچیک هم بلد نیست رد بشود !

وقتی با سوال من رو به رو میشه برام توضیح میده که مردا باید یاد بگیرند که همیشه کنار ما باشند و به ما کمک کنند و ... از این دست حرفا !

ولی من یادم نمی رود وقت هایی که این خانم های با تدبیر درست وقتی که به کمک واقعی شوهرشون نیاز دارند نیستند چون عادت کردند به کارهای کوچک دم دستی که مردانگی شان را در آن ها میبینند چون یادشان رفته که وظیفه ی آن ها بزرگ تر از  کمک کردن به پریدن از روی جوی به خانم شان است !

ما عادتشان دادیم به کارهای کوچک و درست در روز مبادا از دستشان می دهیم 

درست در روز مبادا ...

...................................................................................................................................

چیزهای کوچک:

هر چیزی فقط یه بار اتفاق می افته....

و هرقدرم که تلاش کنی دیگه هیچ وقت دوباره همون حس رو پیدا نمی کنی

و تو دیگه هیچ وقت حس نمی کنی که سه متر بالاتر از آسمانی....( دیالوگ یک فیلم)

پ.ن.2: باز نشر این پست در " لینک زن"

پ.ن3 : ببخشید که مجبورید نوشته های آبکی من رو دوباره ببینید ، تقصیر بلاگفاست دیگه :)