زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ اخلاق وحیانی نوشت
شهید مطهری:

این چه مسلمانى ‏ است که من و شما داریم و کبائر محرّمات اسلامى را هم مرتکب مى‏شویم؟ قرآن دیگر چقدر در مورد همین معصیت رایج میان ما، یعنى غیبت کردن و تهمت زدن داد بکشد؟! به خدا قسم انسان از اینهمه تهمتهایى که میان مردم است تعجب مى‏کند.

مى‏دانید تهمت یعنى چه؟ ما دو گناه کبیره درجه یک داریم: یکى از آنها دروغ گفتن است و دیگرى غیبت کردن. گناه کبیره یعنى گناهى که انسان به وسیله آن استحقاق جهنم رفتن را پیدا مى‏کند. لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً ایُحِبُّ احَدُکُم انْ یَأْکُلَ لَحْمَ اخیهِ مَیْتاً «2»
مردم! غیبت یکدیگر را نکنید. آیا هیچیک از شما دوست دارد که گوشت برادر مسلمانش را در حالى که مرده است بخورد؟! گوشت مرده چقدر تنفّرآور است، خصوصاً اگر انسانْ مرده را بشناسد و دوستش بوده باشد.
دیگر بالاتر از این تعبیر هم هست؟ تهمت یعنى دروغ به علاوه غیبت؛ یعنى دو گناه‏ که با همدیگر توأم شوند اسمش مى‏شود تهمت، و چقدر در میان ما تهمت زدن رایج است! و بعضى از ما که مى‏خواهیم مقدسى کنیم، یک «مى‏گویند» اول حرفمان مى‏آوریم. مثلًا شخصى به یک نفر تهمتى زده، مى‏خواهیم از گردن خودمان رد کنیم، خیال مى‏کنیم که سر خدا را هم مى‏شود کلاه گذاشت! مى‏گوییم: مى‏گویند فلانى چنین است، مى‏گویند فلان جا چنین است. دیگرى از ما مى‏شنود و در جاى دیگر مى‏گوید: مى‏گویند چنین، و بعد مى‏گوید: خوب، من که نگفتم، من مى‏گویم دیگران گفته ‏اند که این‏طور است. قرآن جلوى این را هم گرفته است، این را هم یک گناه بزرگ شمرده است، مى‏گوید: انَّ الَّذینَ یُحِبّونَ انْ تَشیعَ الْفاحِشَةُ فِى الَّذینَ امَنوا لَهُمْ عَذابٌ الیمٌ «1»
آنان که دوست دارند در میان مردم حرف زشتى درباره فرد مؤمنى، افراد مؤمنى، یک مؤسسه ایمانى شیوع پیدا کند [برایشان عذاب دردناکى است.] اگر از یک احمقى یا مغرضى یا کسى که معلوم است که ریشه حرفش در کجاست درباره کسى حرفى شنیدید، حق ندارید بگویید «شنیده‏ام»، «مى‏گویند». خود این «مى‏گویند» ها اشاعه دادن فحشاست.

مجموعه‏ آثار استاد شهید مطهرى، ج‏23، ص: 561