زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ اسلام دوست داشتنی نوشت

در زیارت عاشورا از خداوند می خواهیم که زندگی و مرگ ما را همانند زندگی و مرگ محمد(ص) و آل محمد(ع) قرار دهد: اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد. به راستی زندگی محمد و آل محمد چگونه بود و زندگی ما با زندگی آنان چه اندازه همخوانی دارد؟ در این نوشتار به یکی از ویژگی های مهم آن حضرات که دین مداری و حق محوری در همه رفتارها، سخنان و برخوردها بود می پردازیم.

پایبندی کامل به ارزش های دینی و اخلاقی در هر شرایط حتی در برخورد با مخالفان و دشمنان هم یکی از ویژگی های برجسته اهل بیت(ع) است. براساس سبک زندگی آنها هرگز هدف، وسیله را توجیه نمی کند. آنان برخلاف دشمنان خویش هرگز برای رسیدن به هدف خویش - هرچند مقدس- از ابزارها و راه های نادرست استفاده نمی کردند و شیعیان خود را نیز از این کار باز می داشتند. هنگام محاصره خانه عثمان از سوی گروهی از مسلمان ها، امام علی(ع) به وسیله امام حسن و امام حسین علیهما السلام به وی و خانواده اش آب و غذا می رساند. در جنگ صفین و برخلاف سپاه معاویه و به رغم اصرار برخی از یاران، آب را به روی شامیان نبست. از مثله کردن ابن ملجم و زدن بیش از یک ضربت شمشیر به وی نهی و نسبت به آب، غذا، رعایت حال او و برخورد مناسب با وی تاکید کرد. امام حسین(ع) حربن یزید ریاحی و سپاه او را که برای جنگ با آن حضرت آمده بودند، آب داد، اما دشمن در کربلا آب را به روی همه، حتی زنان و کودکان و نوزاد شیر خوار بست. حسین(ع) برای حفظ حرمت خانه خدا و پرهیز از درگیری با ماموران حکومت، پیش از پایان مناسک حج آنجا را ترک کرد، اما نیروهای یزید قصد داشتند در همان خانه خدا، امام(ع) را ترور کرده و به قتل برسانند. همچنین عبدالله بن زبیر برای حفظ جان خویش و سربازانش در مسجد الحرام پناه گرفت و باعث شد که سپاه یزید با منجنیق و گلوله های آتشین، خانه کعبه را مورد هدف قرار داده و به آتش بکشد.

پیامبراکرم(ص) و امام علی(ع) همواره سربازان خود را در جنگ ها از کشتن زنان، بچه ها، پیرمردها، زخمی ها، اسیران و تعقیب فراریان و غارت خانه ها به شدت نهی می کردند، اما در کربلا غلام شمر با گرز آهنین مادر وهب بن عبدالله را کشت. به کودک نابالغ(عبدالله بن حسن) و شیر خوار رحم نکردند. خیمه ها را آتش زدند و زنان و بچه ها را به اسارت برده و به شکل های گوناگون مورد آزار و شکنجه قرار دادند. علی(ع) در جنگ احزاب و بر خلاف رسم رایج، پس از کشتن عمرو بن عبدود، لباس، سلاح و زره او را به عنوان غنیمت برای خود برنداشت، برای همین خواهر عمرو گفت که در مرگ برادری چون او تا ابد گریه کند جا دارد، اما چون وی به دست جوانمردی چون علی(ع) کشته شده است، به آن افتخار می کند و برای او گریه نمی کند، اما در کربلا خیمه ها، لباس ها و زیور آلات زنان و دختران را به غارت بردند. حتی از لباس کهنه امام هم چشم پوشی نکردند و پیکر فرزند پیامبر(ص) را عریان در بیابان رها ساختند. 

اهل بیت(ع) هرگز در رویارویی با مخالفان و دشمنان خویش به دروغ، تهمت، ناسزا و نسبت های ناروا متوسل نمی شدند، اما مشرکان، برای تخریب و از میدان به در کردن پیامبراکرم(ص)، آن حضرت را جادوگر، شاعر، کاهن، دیوانه و...خواندند. به شکل های گوناگون وی و پیروانش را مورد آزار و اذیت قرار دادند. نقشه کشتن او را کشیدند و سر انجام از خانه و کاشانه اش آواره کردند. معاویه و باند تبهکار اموی، علی(ع) را بی نماز، شرابخوار، ملحد، عامل فتنه و باعث جنگ های داخلی مسلمانان خواندند و حدود هفتاد سال بر بالای منبرها و در خطبه های جمعه و جماعات لعن، سب و نفرینش کردند، بنابراین ما هم که ادعای مسلمانی و شیعه اهل بیت بودن را داریم باید همیشه و همه جا در برخورد با دیگران حتی در برخورد با مخالفان دینی و دشمنان از دایره دین و اخلاق خارج نشویم.

نتیجه اینکه خواندن روضه های دروغ و بدون سند به بهانه گریاندن مردم، برخی شیوه های نادرست عزاداری، قمه زدن، دادن نسبت های ناروا به خلفا و برخی همسران پیامبر اکرم(ص)، رفتارها و سخنان زشت و خلاف شرع در مراسم موسوم به عمرکشان که همه و همه به بهانه تولی و تبری انجام می گیرد، درست نیست و خلاف شرع است. در یکی از راهپیمایی های پیش از انقلاب یکی این شعار را پیشنهاد کرد: خمینی آزاده است/ شاه زنا زاده است. شهید بهشتی به شدت مخالف کرد و گفت که رضا شاه به صورت شرعی ازدواج کرده است و شاه، زنازاده نیست. در دفاع از رهبری، نظام، ارزش های اسلام و انقلاب که در ضروت آن شکی نیست هرگز نباید پای خود را فراتر از شرع و اخلاق بگذاریم. برای از میدان به در کردن مخالفان سیاسی خویش هرگز نباید به تخریب، پرونده سازی، درغگویی، تهمت زدن و نسبت های ناروای سیاسی و اخلاقی متوسل شویم. در جریان شهادت شماری از تظاهرات کنندگان در پیش از انقلاب، برخی افراد پیشنهاد دادند که آمار شهدا را بیشتر از آنچه هست اعلام کنند تا نفرت از شاه و حکومت بیشتر شود، اما شهید بهشتی مخالفت کرد و گفت با نردبان دروغ نباید به هدف خویش برسیم! و نکته آخر اینکه در روز عاشورا همه حتی عباس بن علی هم برای رفتن به میدان از امام حسین(ع) اجازه می گرفتند و این یعنی حتی دفاع از امام معصوم(ع) و شهادت در راه او که فضیلت بسیار بزرگی است، با با اجازه و رضایت آن حضرت و مطابق با شرع باشد و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!