کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان | پنجشنبه, ۲۰ آذر ۱۳۹۳، ۱۲:۲۴ ق.ظ
تنبیه کسانی که برای امام حسین(علیه السلام) عزاداری می کردند، سنگین بود!!!!
به دستور سروان خلیل، من و حیدر هرکدام به هفتاد ضربه کابل محکوم شدیم. حامد حیدر را زد و ولید مرا. وقتی هفتاد ضربه کابل را نوش جان کردیم، حیدر با همان لهجه ترکی و دوست داشتنی اش دوبار تکرار کرد: « سیدی! سنی ننه وین جانی ایکی دانا شالاق ویر؛ جون مادرت دو تا کابل دیگه هم بزن! »
- کابل ها به سرتون خورده، گیج شدید، خواهش نمیخواد.
- نه اتفاقا خیلی هم حالم خوبه و می دونم چه می گم.
حامد در حالی که، به هرکداممان دو کابل دیگر کوبید، گفت: « هذا اثنین...! ؛ این دو کابل دیگه، یالا برید گم شید، از جلو چشمم دور شید! »
وقتی بر می گشتیم بازداشتگاه، گفتم: « حیدر! مثل اینکه راستی راستی حالت خوش نیست، چرا گفتی دو کابل دیگه بزنن؟ »
- حضرت عباسی نفهمیدی چرا؟
- نه ، نفهمیدم.
- آقا سید! خواستم رُند بشه، ارزشش رو داشت که به خاطر اربعین آقا امام حسین (علیه السلام) هر کدوممون هفتاد و دو کابل بخوریم، خدا وکیلی ارزش نداشت!؟...
می گفت: « بذار به تعداد شهدای کربلا کابل بخوریم.»
به خاطر همین عقیده و مرامش بود که وقتی نوحه می خواند، حتی سامی و قاسم نگهبان های عراقی هم تحت تاثیر مداحی اش قرار می گرفتند.
کتاب: پایی که جا ماند.ص 387 - 386
سلام
جاتنگ بوده است یا ما اضافه ایم ؟
باشد حسین ...
کرب وبلا مال خوبها ...
بدها بگو که عقده ی دل با که وا کنند ؟
جا مانده ایم وشرح دل ما خجالت است
زائر شدن پیاده یقینا سعادت است
یعنی غزل نشانه ی عرض ارادت است
ما هیچ ما گناه ...فقط جان مادرت
امضا بکن که شاعرت اهل شهادت است
باشد حسین ع کرب وبلا مال خوبها
یک مهر تربت از توبرایم کفایت است
ویزا بلیط کرب وبلا مال خوب ها ست
سهم چومن پیامک هستم به یادت است
یک اربعین غزل به امید عنایتی
این بغض من اگر چه خوش هم عنایت است
چیزی برای عرضه ندارم مرا ببخش
