هور شمالی 13
کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان | سه شنبه, ۸ مهر ۱۳۹۳، ۰۱:۲۰ ب.ظ
وبلاگ آن روزها نوشت
در طول مسیر به راحتی دست هایمان را از قایق بیرون می بردیم وبه آب می زدیم . و با رسیدن وقت اذان ظهر از آب صاف و زلال هور وضو ساختیم و به نوبت در داخل قایق به صورت نشسته ونماز ظهر و عصر را خواندیم. بعد از نماز بچه ها خود را جمع و جور و سلاح ها را مرتب کردند و آرایش مخصوصی گرفتند و بنا به دستوری که از سوی فرماندهی ابلاغ شد قایق هایی که تیربار داشتند تیربارهای خود را در قسمت جلویی قایق نصب کردند و تیربارچی ها به صورت آماده و با حالت تیراندازی در پشت تیربار قرار گرفت و همچنین آرپی جی زن های هر قایق، حالت مخصوص به خود گرفتند و تک تیر انداز ها نیز رو به بیرون قایق حالت آماده به شلیک در آمدند.
به نقطه ای رسیدیم که شبیه یک فلکه ی بزرگی بود که بعضی از قایق ها از جمله قایق فرماندهی در وسط این میدان آب ایستاده بودند و به هر قایقی که از کنارش رد می¬شد تذکرات و دستورات لازم را می داد. به راه خود ادامه دادیم تا اینکه به یک سه راهی رسیدیم که آنجا یک میله ی بزرگ و در کنار آن یک دَکَل نسبتاً بلندی قرار داشت . آنجا فهمیدیم که تازه به میله ی مرزی رسیده ایم.
بعدازظهرحرکت قایق ها مقداری کند شد ه بود و گاهی هم توقف های کوتاهی می کردیم. همه ی اینها با دستور فرمانده و برای ایجاد هماهنگی با محور های دیگر بود و ما می فهمیدیم که فرماندهان قصد دارند نیروها به طور همزمان به ساحل دشمن برسند . به نقطه ای رسیدیم که فرمانده دستور داد که هیچ سروصدایی از برادران به گوش نرسد و همگی ساکت و هوشیارانه مراقب اطراف و جلوی قایق خود باشید. تنها صدای موتور قایق ها بود که به گوش می و دیگر از صدای قیل و قال بچه ها خبری نبود و انتقال پیام ها از قایقی به قایق دیگر با صدای آرام و یا تنها با اشاره صورت می گرفت تا اینکه فرمانده (عباسی) به آرامی به سرنشینان سه قایق گفت که یک سه راهی که در پیش رو داریم . همانجا توقف کنید. پس از دقایقی به به همان سه راهی رسیدیم و در همان راهی که به راست می پیچید توقف کردیم تا اینکه همه ی قایق ها دیگربه سمت چپ رفتند و از ما دور شدند، سرنشینان قاق های دیگر و فرماندهانشان همگی با حالت خاصی از ما خدا حافظی می کردند. فرمانده(شهید عباسی) دقایقی با ما صحبت کرد و گفت: ما با این سه قایق از این راه سمت راستی حرکت خواهیم کرد ما به لحضه های حساسی رسیده ایم و از این به بعد هرلحظه احتمال رویارویی با قایق های گشتی یا سنگر های کمین دشمن وجود دارد.
مقداری هم حرکت کردیم و هوا تاریک شد و ما شاید به دو کیلومتری شهرک رسیده بودیم و نیزارهای روی آب مانع از دیده شدن قایقهای ما توسط دشمن می¬شد. مدتی صبر کردیم تا اینکه هوا کاملاً تاریک شد.
هر لحظه که بر تیرگی هوا افزوده می شد منطقه وحشتناکتر می¬شد(البته برای دشمن) و صدای قورباغه¬ها وجانوران آبی دیگر و مرغابی¬ها از اطراف به گوش می رسید و بچه ها چهارچشمی مواظب اطراف خود بودند.و زیرلب دعا می کردند. دقایق و ثانیه های حساسی بر ما می گذشت . واقعا احساس می شد که هیچکس نفس نمی کشد. هیچ صدایی از کسی بلند نمی¬شد، همه غرق در فکر بودند و نگران از اینکه چه خواهد شد و چگونه با دشمن روبرو خواهند شد.
موتور قایق ها را خاموش کردیم و بقیه ی مسیر ، قایق را با پارو حرکت می دادیم تا دشمن را غافلگیر کنیم . آنها اگر متوجه حضور ما می شدند، از خشکی به رحتی قایق های ما را منهدم و غرق می کردند. آرام آرام با پارو از لابه لای نیزارها به طرف ساحل حرکت کردیم و باز حرکت کردیم. نقطه ی عمل ما یک روستای ساحلی به نام «البیًضه» بود که می بایست با تصرف آن و پاسگاههای اطراف، در عمق ساحل دشمن به پیشروی ادامه می دادیم.
من که در عملیات های قبل شرکت کرده بودم بیشتر احساس خطر می کردم ولی فرماندهان ،نقشه و برنامه را آنقدر آسان و راحت جلوه داده بودند که بعضی از بچه ها گمان می کردند که قبل از فاش شدن عملیات و بدون برخورد با موانع به روستا می رسیم و به راحتی در آنجا پیاده شویم و از آنجا به صورت منظم پاسگاهها را غافلگیر و خلع سلاح و یا منهدم می کنیم . الته این آرزوی ما بود و آرزو برجوانان عیب نیست!(ادامه دارد)
مطالب مرتبط
