زنگان-کانون وبلاگ نویسان جوان زنجان

وبلاگ آپاندیس قلم نوشت

ما بعضی از آدم‌ ها را کنار می‌ گذاریم و از آنها دور می‌ شویم؛ گاهی با اختیار، گاهی از سر ناچاری. 
از کسی دشمنی می‌بینیم، ترجیح می‌دهیم از او فاصله بگیریم. 
از کسی بدعهدی می‌ بینیم، ترجیح می‌ دهیم دوستی‌ مان را کمرنگ کنیم. 

اما چه خوب است که آدم‌ ها را برای همیشه حذف نکنیم؛ هر چند وقت یک بار دوباره برگردیم و یک‌ بار دیگر از کنارشان بگذریم و ببینیم که آیا می‌ توان باز روی رفاقتشان حساب کرد یا نه.
هیچ چیز را برای همیشه کنار نگذاریم و خودمان را از فواید هیچ چیز محروم نکنیم. 
شاید این چیزی که امروز یک گوشه‌ اش مایه آزار ماست و هزاران فایده برای ما دارد، چند وقت دیگر این یک گوشه آزاردهنده خود را دور انداخته باشد. 
از این گذشته، شاید ما هم تغییر کنیم. 
شاید آن خلق و خوی دوستمان که ما را آزرده، و ما چاره‌ای جز جدایی از او نیافته‌ ایم، امروز دیگر ما را نیازارد. 
شاید امروز بتوانیم او را همینطور که هست بپذیریم. 
شاید بتوانیم بپذیریم که کسی با این همه خوبی و با این همه ویژگی‌ های مثبتی که دارد، چه باک که یک نقطه منفی هم داشته باشد.
طبیعی است که از بعضی آدم‌ ها و بعضی چیزها فاصله بگیریم، اما کاش هیچگاه برای همیشه از کسی یا چیزی فاصله نگیریم و جایی برای بازگشت دوباره، همراهی دوباره، و رفاقت دوباره بگذاریم.
----------------------------------------
پ ن:
1- برای اینکه انسان‌ ها را بشناسیم، به روزهایی که شادند و همه چیز به کامشان است؛ نگاه نکنیم. انسان‌‌ها وقتی زیر و رو شوند، خودشان را نشان می‌ دهند، استحکامشان را و انسان بودنشان را. 
در دگرگونی‌ های روزگار است که انسان شناخته می‌ شود. 
2- انسان‌ ها وقتی آرام هستند، وقتی با دیگری در صلح و صفا هستند، وقتی منافعشان در خطر نیست، روی لبشان تبسم است و پایبندند به مبادی آداب. همه خوب هستند. انگار همه شبیه هم هستند. اما وقتی که اتفاقی که مطابق میل‌شان نیست رخ می‌ دهد، شبیه هم نیستند. برخی همان آدم قبلی هستند، برخی عصبانی هستند، برخی منصف هستند، برخی بی‌ اخلاق می‌ شوند.